Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/260

czas jednej z beznadziejnych rozmów w kancelarji teatru, Cykowski nagle napadł na Magdę:
 — Ty to też! Ja was wszystkich sławami porobiłem, ja was na ludzi wyprowadziłem, a nikt palcem nie kiwnie.
 — A cóż ja? — zdziwiła si ęi oburzyła Magda — Cóżby ci pomogło, gdybym nawet wszystkiemi palcami zaczęła kiwać?!
 — No masz przecie różnych bogatych bubków. Naprzykład dla takiego Stęposza te dwadzieścia tysięcy byłoby muchą!
 Magda wzruszyła ramionami:
 — Żeby chciał.
 — A dlaczegoby nie? — nacierał Cykowski.
 — Bo nie głupi.
 — Niby dlaczego miałby być głupi?
 — Bo poco ma ryzykować. Kto go zmusi?
 Cykowski podskoczył i zamachał rękami nad głową
 — Jak kobieta zechce, to takiego zmusi. Rozumiesz?!
 — To zależy, jaka kobieta.
 — Przecież mówię do ciebie!
 — I zależy — dodała Magda — czy ona zechce.
 — Właśnie! Wy wszystkie takie cholery! Czarna niewdzięczność.
 Zaczął piszczeć i rzucać się po kancelarji. Bończa milcząc siedział na biurku z oczyma wyrażającemi absolutną obojętność.
 — Uspokój się — odezwała się do Cykowskiego — i wytłumacz mi, jaki miałabym interes w staraniu się o pieniądze?...
 — Jakto jaki?