Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/266

wybiegła na schody, na ulicę. W porę opamiętała się, że nie ma pieniędzy na taksówkę. Było to nawet lepiej. Podrodze miała czas zebrać myśli.
 Jak szalona przebiegła przez poczekalnię i wpadła do kancelarji. Bończy nie było. Cykowski dyktował maszynistce. Magda z trudem łapiąc oddech i siląc się na spokój, wyciągnęła pod same oczy dyrektora zmiętą gazetę:
 — Co to ma znaczyć? — odezwała się nieswoim, drżącym głosem.
 — Niby co? Niby co? — zrobił bezczelną minę Cykowski.
 — Tak dotrzymujesz obietnicy?...
 — Jakiej obietnicy?
 — Nie udawaj głupiego! — krzyknęła.
 — A ty licz się ze słowami!
 — Ani mi się nie śni! Rozumiesz! O, mój kochany, już ja nie taka, bym sobie pozwoliła byle komu wystrychnąć się na dudka.
 — Magda, uspokój się — pojednawczo przemówił Cykowski — ja nie rozumiem, o co ci właściwie chodzi?...
 — Rozumiesz doskonale.
 — Niby o Turską?... No widzisz, sama musisz przyznać, że Turska...
 — A ja ci mówię, że albo ja będę, albo...
 — Ależ ty, oczywiście ty — przerwał — to się samo przez się rozumie, że ty obejmiesz jedną z głównych ról.
 — Niema głównych, jest jedna główna i albo ja ją wezmę, albo całą waszą budę szlag trafi.
 — No, moja droga, nie przesadzajmy — roześmiał się z udawaną pewnością siebie.