Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/267

 — Już ja wam przesadzę! Ręczę ci, że pan Biesiadowski tylko dla mnie to zrobił.
 — Bardzo wierzę.
 — No, i teraz wycofa się prędzej, niż się wam zdaje.
 — Nie tak łatwo, moja panienko, nie tak łatwo. Umowa zrobiona. Zresztą nie masz się czego denerwować. Sama przyznasz, że równać się z Turską nie możesz.
 — I nie zamierzam — wybuchnęła
 — Bardzo rozsądnie. Otóż, jeżeli spokojnie rzecz rozważymy... Zresztą, dlaczegoś sama mówiła twojemu Kamilowi, że ci na głównej roli tak bardzo nie zależy?
 Magda skamieniała:
 — Ja?... Kamilowi?...
 — No, tak. Wczoraj on sam tutaj to oświadczył.
 — Kłamiesz!
 — Ja kłamię? — podskoczył Cykowski. — Ja kłamię?... Panno Zofjo! Niech pani jej powie! Szczerą prawdę! Proszę!
 Maszynistka, w którą Cykowski wycelował wskazujący palec, wzruszyła ramionami:
 — Pan dyrektor mówi prawdę. Rzeczywiście pan Bończa powtórzył to nawet kilka razy.
 — Niemożliwe — krzyknęła Magda — nigdy w to nie uwierzę!
 — Byli i inni świadkowie — dodała maszynistka — naprzykład pan Czopski, pan Torbiak, pan...
 — I Kamil powiedział, że mnie nie zależy?...
 — Tak.