Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/27

chciałaś zostać?... Rynsztoki wycierać?... Jak się nazywa ta szkoła?...
 Magda przełknęła ślinę.
 — Pani Iwony Karnickiej, szkoła choreograficzna.
 — Jak?
 — Szkoła choreograficzna, pani Karnickiej.
 — Pani? Jakiej pani? — wybuchnął. — Rajfurki, dziwki! Co te porządne dziewczęta w rozpustę wciąga Już ja jej pokażę! Już ja z nią pogadam, po swojemu! Do policji rajfurkę zaskarżę!
 — Ależ tatko, co tatko mówi! — przeraziła się Magda — ona nikogo nie wciąga. Tam najporządniejsze panienki...
 — Milcz, głupia!
 — Tatko mi tylko wstydu narobi.
 Pan Nieczaj aż oniemiał.
 — Jakto? Ja ci wstydu narobię?... Ja?... Czyś całkiem oszalała?... To ja ciebie od wstydu ratuję, ja dzięki Bogu w porę swoje uczciwe nazwisko osłaniam od wstydu, któryś ty mi przyniosła, a ona mi tu o wstydzie?!...
 Magda, cała drżąca z rozszerzonemi oczyma stała przed nim, a on mówił:
 — I nie hańba to? I nie wstyd tak teraz ślipiami przedemną świecić? Tfu! Tfu!
 Odszedł dwa kroki, zatrzymał się i zapytał:
 — Czy jesteś co winna tej rajfurce?
 — To nie żadna rajfurka, to artystka — roztrzęsionym głosem zakrzyknęła Magda.
 — To już moja rzecz. Gadaj, ile jesteś tam dłużna?
 — Nic nie jestem dłużna.
 — Napewno?
 — Poco miałabym kłamać.
 — No, więc dobrze. Od jutra będziesz wstawała ra-