Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/272

się odrazu, chociaż wciąż oglądał się na owych żydów.
 — Może pan ma jakie interesy? — zapytała, zdobywając się na grzeczność.
 — Ach, głupstwo. Interesy nie zając, nie uciekną.
 Zaśmiał się nieszczerze.
 Wyszli na ulicę, i Magda zaczęła tłomaczyć Biesiadowskiemu podstęp Cykowskiego. Przecież tylko dlatego prosiła Biesiadowskiego, by włożył pieniądze w Złotą Maskę, że chciała, że musi mieć główną rolę w tej komedji muzycznej. A oni, łotry z pod ciemnej gwiazdy, oszukali ją i rolę mają oddać Turskiej.
 — Więc cóż ja mam zrobić? — pytał Biesiadowski.
 — Niech pan ich zmusi. Pan, panie Feliksie, może ich zmusić, by mnie dali tę rolę. Bez pańskich pieniędzy oni będą bankrutami.
 — Jakto? — przestraszył się.
 — No, nie bankrutami, ale nie będą mogli „Panny Knox“ wystawić.
 — A jeżeli oni nie przyjmą tego warunku?
 — To pan wycofa się i już.
 — Ba — potrząsnął głową — już dałem na zapłacenie komornego grubą zaliczkę. Przeszło cztery tysiące. — Przepadałoby mi to. A pozatem umowa podpisana.
 Magda spuściła głowę
 — W takim razie... W takim razie niema o czem mówić.
 — Zaraz, panno Magdaleno, jest o czem. Trzeba się zastanowić.