Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/273

 I zaczął głośno myśleć, rozważając wszystkie okoliczności. Wreszcie doszedł do wniosku, iż w każdym razie może postarać się ułożyć z Cykowskim.
 — Zaraz do niego pójdę — zakończył.
 Rozstali się na Nowym Świecie i Magda wróciła do hotelu. Wiedziała, że teraz Bończę zastanie i rzeczywiście leżał na kanapie, czytając jakąś książkę.
 — Dzień dobry, mała — powiedział znowu ciepłym tonem, tym samym fałszywym, kłamliwym, w który dotychczas wierzyła.
 — Dzień dobry — odpowiedziała zupełnie spokojnie.
 — Wcześnie wstałaś — zauważył
 — Tak.
 — Cóż jesteś taka lakoniczna? — odłożył książkę i przeciągnął się.
 — Nie mam nic do powiedzenia... — spojrzała nań z zupełną obojętnością.
 Usiadł i poprawiwszy włosy uśmiechnął się:
 — Zła jesteś, że nie nocowałem?...
 Wzruszyła ramionami.
 — Nie mogłem wrócić. Tak się złożyło. Zasiedziałem się w knajpie, a później poszliśmy do Cykowskiego, bo...
 — Daj spokój, Kamilu, czy ja cię indaguję? Poco mi to mówisz?
 — Myślałem, że interesujesz się...
 — Nie — przerwała mu znowu.
 — Zatem zbędna uprzejmość z mojej strony.
 — Najzupełniej zbędna.
 Położył się i zaczął czytać. Magda rozpaliła maszynkę spirytusową i zabrała się do uczesania. Po kil-