Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/274

ku minutach Bończa odezwał się szorstko i serdecznie:
 — No, chodź tu, mała.
 Magda odwróciła doń głowę i widocznie w jej wzroku wyczytał, że zmieniła się dlań całkowicie, gdyż powiedział prawie opryskliwie:
 — Czego ty właściwie chcesz odemnie?
 — Niczego. Zupełnie niczego.
 — Że nie będziesz grała panny Knox!... O to ci chodzi?... Ależ zrozum, że ta rola musi albo postawić albo położyć Złotą Maskę. Nam nie wolno ryzykować. Turska to pewniak. W innych warunkach sam byłbym za tobą. Teraz jednak...
 — Musiałeś to zrobić za mojemi plecami?... Tak?... I skłamać im, że ja się na to zgadzam?...
 — Bo wiedziałem, że się zgodzisz, że jesteś dość rozsądna.
 — Myliłeś się, mój drogi przyjacielu.
 Powiedziała to tak zimnym tonem, że aż się poderwał.
 — Cóż to za tonik z angielskiej farsy!
 — Że z farsy, to pewne. Tylko nie wyobrażałeś chyba sobie, że w niej zagram rolę pierwszej naiwnej.
 Przygryzł wargi i widocznie zmuszał się do spokoju.
 — Posłuchaj, Magda — zaczął perswazyjnie — otrzymasz drugą rolę, a w następnej sztuce... w następnej obiecuję ci..
 — O, mój dobry, łaskawy panie — wybuchnęła śmiechem — ani mi się śni czekać na następną sztukę. W tej zagram, proszę pana, główną rolą, a swoją panią Turską