Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/276

 — I ty twierdziłaś, że mnie kochasz?!
 — Twierdziłam, że kochałam — podkreśliła — ale bardzo łatwo wyleczyłam się z tego.
 — Istotnie. Bardzo łatwo — zawołał ironicznie.
 — Poczekaj, Kam — wzięła go za rękę — zależy ci na tem, bym została?
 Powiedziała to takim tonem, że się zmieszał:
 — Cóż za niemądre pytanie!
 — Nie, nie, odpowiedz. Jeżeli ci zależy...
 Wzruszył ramionami
 — Nikogo zmuszać nie mogę.
 — Aha, — zaśmiała się. — No, Kam, pierwszorzędny z ciebie człowiek. Pierwszorzędny. Tylko nie myśl, że mam ci to za złe. Widzisz... Mój ojciec jest rzeźnikiem. I u nas w jatce to były różne gatunki mięsa: wołowina, baranina, wieprzowina, cielęcina. Byłoby głupio mieć za złe baranowi, że nie daje wołowiny. Prawda?
 — Cóż to ma znaczyć?
 — Nic. Tak sobie. Tylko na mięsie to ja troszkę się znałam. A na ludziach mniej. Moja wina. Przecież nie wina baraniny.
 Walizki były zapakowane. Rozejrzała się, włożyła kapelusz, rękawiczki i nacisnęła guzik dzwonka.
 — Proszę to znosić do portjerni — powiedziała służącemu.
 — Szanowna pani wyjeżdża?
 — Tak, wyjeżdżam.
 Bończa siedział na parapecie okna i obojętnie patrzał, jak wynoszono jej walizki, gdy zabierano ostatnią, zapytał:
 — Do kogóż to przeprowadzasz się?
 — Do nikogo. Poprostu do hotelu. Byle do innego.