Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/292

 Tymczasem dalej mijały miesiące i nic się nie zmieniało.
 Przeszła szybko moda na występy różnych pań dyrektorowych i Magda znowu zaczęła występować! Wystawiano na zmianę operetki, rewje i komedje muzyczne. Praca przytem podawnemu była ciężka, chociaż robiono teraz mniej prób i mniej starannie przygotowywano przedstawienia. Z racji swoich zajęć administracyjnych Magda przepracowana była bardziej niż inni. To też schudła, zmizerniała i zbrzydła.
 Bez osłonek powiedział to jej Bończa, gdy przypadkowo spotkali się w wydziale finansowym Magistratu.
 — Dziękuję za szczerość — odpowiedziała zimno.
 — Nie bądźże głupia, Magda, nie mówię tego, by zrobić ci przykrość.
 — Ach, nie krępuj się — wzruszyła ramionami.
 Wyszli razem i wtedy Bończa znowu zaczął:
 — Poco ci to?
 — Niby co?
 — No, to administrowanie. Tyrasz na tych bęcwałów i po kiego djabła?
 — Płacą mi za to.
 — Płacą, płacą! Grosze płacą. Rzuć to, do licha.
 Nieraz już sama o tem myślała. Lecz przed tym krokiem powstrzymywała ją obawa, że wówczas w zespole całkiem przestaną się z nią liczyć. I tak nie doceniali jej wysiłków, a cóż dopiero...
 — Jednak i to, co płacą, przydaje się.
 — No, przyznaj się, ile wyciągasz miesięcznie — zapytał.
 — Co cię to obchodzi?