Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/293

 — No, powiedz!
 Spojrzała nań z niechęcią:
 — Zaproponujesz mi u siebie więcej?
 Bończa wydął wargi:
 — Kto wie, może...
 — Serjo?... — zatrzymała się, a Bończa rzucił lekko:
 — Możnaby o tem pogadać.
 — A cóż na to Turska?
 Bończa wzruszył ramionami:
 — Ślubu z nią nie brałem... Zresztą... Zdaje się, że ona wyjdzie od nas.
 — Aha!
 — Więc?... Ile tam masz?
 Magda położyła mu rękę na ramieniu:
 — Teraz ci coś powiem, Kam...
 — Oho! Z taką poważną miną?...
 — Nie z poważną. Bez żadnej miny. Powiem ci poprostu, że gdybym miała schody w Złotej Masce zamiatać, gdybym z głodu przymierała, gdybym zbrzydła, aż tak, jak to w twoich łaskawych oczach wygląda, to i tak za żadną cenę do ciebie nie przeszłabym.
 Skrzywił się i potrząsnął głową:
 — Tak mnie nienawidzisz?
 — Nie. Tylko taki do ciebie czuję wstręt.
 Nie dodała ani słowa i odeszła.
 — Magda! — krzyknął za nią.
 Jakże rada była z siebie, że oto zdarzyła jej się wreszcie sposobność do spokojnego rzucenia mu w twarz tego, co o nim myślała i to wtedy, gdy dawał jej do zrozumienia, że w swojej wspaniałomyślności robi jej wielką łaskę, otwierając ramiona.
 Ten człowiek zmarnował jej pierwsze wielkie uczucie,