Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/58

 — Mogę jutro wstąpić na Tamkę?
 — Bardzo proszę.
 — A nie dokuczę pani?
 — Skądże.
 — No to rączki całuję i dowidzenia
 — Dowidzenia, panie Feliksie.
 Wbiegła jednym tchem na górę. Akurat podawano do obiadu. Magda, spotkawszy wzrok ojca, nie czekając na jego pytania, powiedziała:
 — Byłam na sumie u Zbawiciela, a później pan Biesiadowski woził mnie sankami aż do rogatki.
 — Pocóż to? — burknął ojciec ale bez szczególnej nagany.
 — Tak sobie. Myślałam, że tatko nie będzie się gniewał.
 Pan Nieczaj zamyślił się, chrząknął i wruszył ramionami:
 — To też nie gniewam się. Jak wiem, z kim jesteś, a jesteś z osobą solidną i odpowiedzialną, to czego mam się gniewać. No, dawajcie pić.
 W przejściu do kuchni złapała Magdę Adela:
 — Powiedz, i co?
 — Jakto co?
 — No pan Biesiadowski?... Mówił co?
 Magda z tajemniczą miną rozejrzała się i skinęła głową:
 — Mówił.
 — A co? A co?
 — Że dzisiaj zimno — wyszeptała jej do ucha Magda.
 Oczki Adeli otworzyły się szeroko, lecz już po sekundzie zorjentowała się, że Magda z niej kpi:
 — Ot jaka z ciebie siostra — powiedziała z żalem