Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/63

 Obmyśliła każdy szczegół rozmowy i była tak podniecona oczekiwaniem, aż Adela, gdy nieco przerzedziło się w jatce, zapytała ją półgłosem, czy aby nie jest chora.
 Pan Biesiadowski przyszedł nawet wcześniej niż zwykle. Najsampierw załatwił z ojcem rachunki, a później zaczął rozmawiać z Magdą. Przyjęła go jeszcze cieplej, niż wczoraj i po kilku zdaniach, skierowała rozmowę na montonję swoich wieczorów.
 — Nawet w kinie nie byłam już ze trzy tygodnie — zakończyła z westchnieniem.
 Biesiadowski uchwycił w lot to napomknienie.
 — A nie wybrałaby się pani ze mną?
 — Pan przecie nie ma czasu, musi pan być w rzeźni.
 — Pal licho rzeźnię, poślę tam pomocnika. Człowiek przecie nie jest niewolnikiem.
 — Słyszałam, że w „Stylowym“ jest bardzo piękny film. Lubi pan Gretę Garbo?
 — Kogo?
 — Gretę Garbo, artystkę filmową?
 — Aha, coś słyszałem — skupił się — tak, tak! Podobno fajna aktorka. Zresztą mnie wszystko jedno. Byle z panną Magdaleną.
 — Tak pan przez grzeczność mówi — spuściła oczy.
 — Przysięgam Bogu! — zapewnił żarliwie.
 — Mężczyźni wszyscy umieją układać takie piękne słówka. Widzę, że i z pana, panie Feliksie, też pod tym względem mistrz.
 — Ze mnie? — szczerze zdziwił się Biesiadowski.
 Nigdy mu na myśl nie przyszło, by był mistrzem w zdobywaniu kobiet. Gdy teraz powiedziała mu to ta piękna dziewczyna, która oczywiście musi mieć powodzenie u wszystkich, a zatem zna się na tych rzeczach, w panu Biesiadowskim zachwiało się niekorzystne po-