Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/64

jęcie o samym sobie. Postanowił w wolnej chwili rozważyć tę kwestję gruntowniej, narazie wszakże jego praktyczny umysł zwrócił się do omówienia projektu.
 Ponieważ do kasy zbliżył się właśnie pan Nieczaj, Magda powiedziała:
 — Tatko pozwoli mi wyjść wieczorem? Pan Feliks zaproponował, czybyśmy nie poszli do kina?
 — Z tych kin, to nic dobrego — wzruszył ramionami pan Nieczaj.
 — Dlaczego, proszę pana? — zaoponował Biesiadowski — kino, to też sztuka, upiększenie życia. Dlaczego?
 — Więcej z tego niemoralności wszelkiej, jak owej, tej samej sztuki — machnął ręką — ale cóż, idźcie, ja tam nie pójdę.
 — To wielka szkoda — smutnym tonem ucieszył się Biesiadowski — myślałem, że może i szanowny pan ojciec zechce z nami?
 Mówiąc to, Biesiadowski zerknął porozumiewawczo na Magdę. Uważał się teraz za dyplomatę, kutego na cztery nogi, i był kontent z siebie.
 O szóstej popołudniu, wstąpił po Magdę na Dobrą. Czekała już ubrana i uzbrojona w cały arsenał broni zaczepno-odpornej, oraz w dokładny plan strategiczny.
 Początek tego planu polegał na smutnej, bardzo smutnej mince. Pan Biesiadowski, rozejrzawszy się w tej sytuacji, postąpił, jak było przewidziane:
 — Coś pani jest, panno Magdaleno — zaniepokoił się.
 — Eh... nic — westchnęła boleśnie.
 — Jednakże pani jest zmartwiona.
 — Może...