Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/65

 Skolei martwił się i on:
 — A może to z mojego, broń Boże, powodu?
 Na to nic nie odpowiedziała.
 — Niechże pani powie szczerze — nalegał z obawą w głosie.
 — Nie z pańskiego, panie Feliksie, ale potrochu i z pańskiego.
 — Niech mnie! Cóż ja złego zrobiłem
 — Pan? Nic złego. Przeciwnie jest pan dla mnie za dobry, za życzliwy...
 Szybko wziął ją pod rękę i powtórzył:
 — Panno Magdaleno!
 — Tak — ciągnęła smutnym głosikiem — za życzliwy. Gotowam do pana... przywiązać się, polubić pana... jeszcze więcej, a wtedy co?...
 Biesiadowski z całej siły przycisnął jej łokieć:
 — Potrafi pani, panno Magdaleno, droga panno Magdaleno?
 — I po co? — westchnęła — gdy pan mnie lepiej pozna, przekona się pan, że jestem zła, niemądra, nie zechce mnie pan już widywać...
 — Za przeproszeniem głupstwa pani opowiada! — oburzył się.
 — Tak, tak, — ciągnęła — nie będzie już pan przychodzić do sklepu, tylko, jak dziś o rzeźni, powie pan: Pal licho Nieczajów!... Poślę tam pomocnika.
 — Ja?! Ja tak powiem?...
 — Pan. Napewno! A mnie będzie tęskno. Cóż, każde zwierzę przyzwyczaja się, cóż dopiero człowiek.
 Stanął i prawie przemocą ją zatrzymał. Oczy mu się świeciły, a usta drżały, co Magda widziała z całą dokładnością, chociaż patrzyła w ziemię.
 — No, to ja pani powiem, panno Magdaleno, że pa-