Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/73

 — Wont z łapamy — krzyknęła lecz nie ruszyła się z miejsca.
 Żyd zaśmiał się cieniutko i niepytany postawił na szynkwasie przed gościem szklaneczkę czystej z pipermentem. Biesiadowski wypił, przy pomocy wykałaczki wyłowił z półmiska dzwonko śledzia, przekąsił i skinął głową:
 — Nalewaj Moszek jeszcze. Mam dziś dobry dzień.
 — Daj Boże zawsze. To i ja z panem porucznikiem wypiję. Pańskie zdrowie.
 Wychylił, a Biesiadowski powiedział:
 — Bardzo dobry dzień.
 — No to jeszcze jedną — z fantazją machnął butelką Moszek.
 — Nie, Dosyć będzie — kategorycznie zaprotestował Biesiadowski.
 — Jeszcze jedną, na mój rachunek — uparł się żyd i nalał znowu dwie szklaneczki. Z takim człowiekiem jak pan porucznik muszę!
 Biesiadowski nie wziął się na ten komplement. Wiedział, że Halpern pił z każdym i stawiał każdemu, byle mieć towarzystwo. Nawet te dziesięciogroszówki marnował bez sensu, bo przecie szafa była wstawiona przez firmę Kozłowicza, który obsługiwał wszystkie knajpy.
 — Ej, Moszek, z torbami niedługo pójdziesz — upominał go Biesiadowski.
 — Dlaczego niedługo — zaśmiał się żyd — może jutro, może pojutrze. Ale jak człowiek pije, to wie, że żyje... Albo... albo nie wie, że żyje. Czasem to lepiej nie wiedzieć, że się żyje.
 — Dziwny z ciebie żyd — skrzywił się Biesiadowski — no, dowidzenia.
 Zapłacił i wyszedł. Teraz zły był na siebie, że tutaj