Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/82

 — Niech pan tu zaczeka — rzuciła Biesiadowskiemu, gdy wydostali się z widowni.
 — A pani gdzie idzie? — zdziwił się, lecz w tejże chwili roześmiał się — ach przepraszam za niedyskrecję.
 Nie zamierzała robić przed nim z tego tajemnicy, a teraz, wobec jego głupiego podejrzenia, zdecydowała się zaimponować mu:
 — Niema tu żadnej niedyskrecji, bo ja idą za kulisy.
 — Jakto?
 — Takto — skinęła mu dumnie głową i zawróciła na pięcie.
 Przy wyjściu do garderób dowiedziała się, że pani Iwona już tam weszła. Woźny zaś nie chciał Magdy wpuścić, ani zameldować pani Iwonie.
 — Nie wolno, proszę pani — mówił — za kulisy wejście wzbronione. A ja nie mam prawa drzwi zostawić.
 — Kiedy ja mam interes do Pani Karnickiej.
 — Nic na to nie poradzę — rozłożył ręce woźny.
 Nagle usłyszała przy sobie głos:
 — Czego pani sobie życzy?
 Był to niski, dość gruby żydek z binoklami na nosie.
 — Chciałam... zaczęła.
 — Ta pani do pani Karnickiej, panie dyrektorze — wyjaśnił woźny.
 — Pani jest uczennicą pani Karnickiej? Tak? — Proszę.
 — Niech Józef otworzy. Pani przejdzie nalewo, aż do końca.
 — Bardzo dziękuję, panie dyrektorze — z półdygiem odpowiedziała Magda, a on uśmiechnął się jakoś dziwnie.
 Nie miała jednak czasu nad tem się zastanawiać.. Znalazła się nagle w wielkiem pomieszczeniu tak niespodzie-