Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/89

przyzwoitego mieszkania w śródmieściu, że przestał kupować gotowe ubrania i zafundował sobie srebrną papierośnicę.
 Wszystko to jednak było beznadziejne: choćby ubrał się, jak hrabia, choćby zamieszkał w pałacu, nic to nie zmieni jego wyglądu ani charakteru. Zawsze pozostanie niepozornym, pospolitym i trochę śmiesznym.
 Przez dłuższy czas podejrzewała siebie o specjalne grymasy w tym kierunku i dlatego postanowiła sprawdzić to: zaryzykowała pokazać go koleżankom. Rzecz ułożyła się w ten sposób, że umówiła się z Biesiadowskim, by przyszedł po nią do szkoły. Przewidywała, że nie wywoła on zachwytów, lecz nie przewidywała, że tak jednogłośnie zostanie wyśmiany.
 Najpowściągliwsza i najlepiej wychowana Staśka Żukowska, powiedziała:
 — Reprezentacyjny to on nie jest.
 Inne znacznie złośliwiej określały swe wrażenia:
 — Taki prowincjonalny pipek — orzekła Zosia.
 — Ma szyję cienką jak oskubana kura — zawyrokowała Mela — i wygląda jakby był w strachu.
 — Frajer! — krótko wyraziła swą opinję zawsze ordynarna Kantarkówna.
 Brandtmayerka zaś, która umiała pysznie naśladować ruchy, ośmieszyła Biesiadowskiego do reszty, szurgając nogą i poruszając wargą.
 Pomimo wszystko Magdzie zrobiło się bardzo przykro. Dlatego powiedziała im, wzruszając ramionami:
 — A cóż wy myślicie, że ja jestem nim oczarowana? Tylko, że ja wiem, ile ona ma.
 — To on taki ma być bogaty?
 — Idźże tam, nie bujaj!
 Magda wydęła wargi i wycedziła z obojętną miną: