Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/95

 Młody chłopak w liberji, z czapką na której wyhaftowany był napis: „Złota Maska", szybko wyjaśnił:
 — Pan dyrektor kazał, żeby pani zaraz jechała do teatru. Pani Karnicka czeka, bo stało się nieszczęście i jedna z panieniek złamała nogę w tym numerze, co to z latarkami. I pani ma być na zastępstwo.
 Magda stała przez chwilę z otwartemi ustami, lecz szybko się zorjentowała.
 — Dobrze, zaraz, Nałożę kapelusz.
 — Niech się pani śpieszy. Taksówka czeka.
 Magda biegiem skoczyła do swego pokoju, nie odpowiadając na niczyje pytania. Była już w kapeluszu, chwyciła torebkę, rękawiczki, gdy zastąpił jej drogę ojciec:
 — Ty dokąd? — odezwał się groźnie.
 — No, nie słyszy tatko? Nieszczęście się stało !... Niechże mnie tatko puści!
 — Jeżeli ktoś nogę złamał, to doktora trzeba nie ciebie.
 — Ja muszę iść!
 — Nie pójdziesz — krzyknął, aż zadzwoniły szyby.
 — Kiedy... ja...
 — Milcz! Zaraz mi zdejmuj kapelusz. Ani mi się waż!
 Pogroził jej pięścią przed nosem, potem wolnym krokiem skierował się do przedpokoju:
 — A pan wynoś się stąd. Tylko już!
 — Proszę szanownego pana — próbował perswadować woźny.
 — Wont! — ryknął pan Nieczaj.
 Woźny wzruszył ramionami, i po chwili drzwi za nim trzasnęły.
 Magda z kapeluszem w ręku stała, jak skamieniała na progu swego pokuju. Rozumiała, wiedziała, czuła, że