Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Złota maska.djvu/99

ze wszystkich stron. Przyniesiono kostjum noszony przedtem przez Kantarkównę.
 — Będzie trochę zaciasny na ciebie — mówiła jedna.
 — Należałoby przystrzyc ci włosy.
 — Dobre będą.
 Magda półprzytomna pozwoliła się rozbierać. Wreszcie naciągnięto na nią aksamitny kostjum, w którym wyglądała rzeczywiście ładnie.
 — No, tylko nie złam i ty nogi, a wszystko będzie doskonale — żartowała Jola.
 Od kilku palników gazowych, na których rozgrzewano rurki do włosów, od gęsto rozmieszczonych silnych żarówek i wreszcie od kilkunastu osób, stłoczonych w ciasnej garderobie, było gorąco nie do wytrzymania. Świeżo naszminkowane twarze prawie natychmiast zaczynały błyszczeć, to też puder znajdował się w nieustannem użyciu i pełno go było w powietrzu. Magdzie też upudrowały koleżanki ramiona, plecy, uda, i łydki. Jej skóra o złotawym odcieniu straciła swój ciepły kolor, którego zazdrościła Magdzie nie jedna, stała się trupio biała i martwa. Gdy jednak zobaczyła w lustrze swoją uszminkowaną twarz, zaprotestowała:
 — Zrobiłyście ze mnie jakąś maszkarę. Nie chcę! To obrzydliwe.
 — Ależ głupia jesteś — śmiały się — popatrz na każdą z nas!
 — Bo nie umiecie — broniła się.
 — Ty nas będziesz uczyć!
 — To stanowczo zanadto — upierała się Magda — takie sińce pod oczami i te powieki!
 — Jak chcesz, możesz zetrzeć — zgniewała się Zośka Jasionowska.