Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/131

—  129   —

 — Nieszczęście! — jęknęła.
 — Cytryn nie ma?
 — Ach, co tam cytryn!... Kom-pro-mi-tac-ja!
 — Co się stało? — spokojnie, lecz już z większym zainteresowaniem, zapytał pan Czyński, odkładając gazetę.
 — Co się stało?... Skandal!... Myślałam, że spalę się ze wstydu. Całe miasteczko o niczym innym nie mówi! Tylko o nim!
 — O kim?
 — No, o naszym kochanym Leszku.
 — O Leszku?
 Pani Czyńska podniosła głowę i powiedziała:
 — Niech pan zapamięta, panie Słupek. Przerywamy na tej pozycji, 1482 złote i 24 grosze.
 — Tak jest, proszę pani — odetchnął buchalter. — Dwadzieścia cztery grosze. Czy mam odejść?
 — Nie, niech pan zostanie. Więc co Michalesia mówi?
 — O panu Leszku! Wstyd całej rodzinie! Dowiedziałam się takich rzeczy, że no!
 — Więc proszę powtórzyć. Pewno jakieś plotki — z kamiennym spokojem rzekła pani Czyńska.
 — W Radoliszkach biją się, mordują się przez naszego pana Leszka. Kierownik agencji pocztowej gitarę na nim połamał i turlali się po całym rynku. Nos mu rozbił! Zęby wybił!...
 — Komu? — zerwał się pan Czyński — Leszkowi?
 — Nie, temu synowi Mosterdzieja, rymarza.
 — Więc cóż nas to obchodzi?
 — A bo przez tę dziewczynę, z którą pan Leszek romans uprawia.
 Pani Czyńska zmarszczyła brwi:
 — Nic nie rozumiem. Proszę Michalesię, by opowiedziała wszystko po porządku.
 — Toż mówię! Przez dziewczynę. Przez tę Marysię od Szkopkowej. Ja od dawna wiedziałam, że tu musi być sprawa nieczysta. Stare oczy, ale dobrze patrzą. Czy nie mówiłam jeszcze w zeszłym tygodniu: — No, no, coś mi za bardzo pan Leszek do tych Radoliszek jeździ!... Może nie mówiłam?... No, niech państwo powiedzą, że nie mówiłam...
 — Mniejsza o to. I cóż ta dziewczyna?
 — Dziewczyna, jak dziewczyna. Ładna bo ładna, ale ja tam w niej nic specjalnego nie widzę. Żeby aż bić się o taką?... Ale to swoją drogą, a swoją drogą pan Leszek. Co dzień gania do miasteczka. Myślę sobie: — Co go tam ciągnie, aż teraz okazuje się! Dopiero teraz.
 — I cóż się okazuje?
 — Że do niej, do tej Marysi. Motocykiel całymi dniami gdzie stoi?... A pod sklepem pani Szkopkowej. Wszyscy widzą i głowami kręcą. A pan Leszek gdzie przebywa?... Ano w sklepie. Sam na sam! Tak! Sam na sam z nią, bo Szkopkowa w sklepie