Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/134

—  132   —

 — Nie wiem, ojcze, o co chodzi? — przybierając ton chłodny i obronny, odpowiedział Leszek.
 — Chodzi o obrzydliwe burdy wśród miasteczkowych... kawalerów... o burdy, wywołane przez ciebie.
 Leszek pomyślał z ulgą:
 — Więc nie rachunek! Dzięki Bogu! — i już z całą swobodą uśmiechnął się:
 — Moi kochani rodzice! Widzę, że wprowadzono was w błąd, mówiąc po prostu, zbujano jakimiś niedorzecznymi bajkami. O żadnych burdach nic nie wiem. A tym bardziej nie mogłem ich wywołać.
 — A czy nie wiesz też nic o niejakiej Marysi — powoli zapytała matka — O ekspedientce ze sklepiku Szkopkowej?
 Leszek zaczerwienił się lekko:
 — Cóż to ma do rzeczy?
 — Bardzo wiele, mój drogi.
 — Owszem. Znam tę Marysię. Miła dziewczyna.
 Chrząknął i dodał:
 — Wstępuję do tego sklepu dość często po papierosy.
 — Codziennie — podkreśliła matka.
 — Być może — zmarszczył brwi — I cóż z tego?
 — Bywasz tam codziennie i przesiadujesz godzinami.
 — Jeżeli nawet... Czy nie sądzisz, mamo, że wyrosłem już z tych lat, kiedy podlegałem kontroli?...
 — Zapewne. Jeżeli chodzi o naszą kontrolę. Ale najbardziej dojrzały i najzupełniej samodzielny człowiek podlega zawsze jeszcze innej i to znacznie mniej wyrozumiałej kontroli. Myślę o kontroli opinii publicznej.
 Leszek żachnął się:
 — Daruj, mamo, ale nie popełniłem żadnej zbrodni!
 — Nikt ci zbrodni nie zarzuca.
 — Więc o co chodzi?
 — O takt i godność — dobitnie odpowiedziała pani Czyńska.
 — Nie uważam, bym uchybił jednemu lub drugiemu.
 Pan Czyński niecierpliwie poruszył się w fotelu:
 — Mój Leszku — zaczął — Musisz to sam rozumieć, że twoje stałe przebywanie, demonstracyjne przebywanie w sklepiku nie mogło nie wywołać komentarzy...
 — Nikomu nic do tego. Sklep... sklep jest miejscem publicznym. Każdy ma prawo wejść do sklepu.
 — Daruj — przerwała matka — ale podobne wykręty stoją poniżej twego poziomu. Przede wszystkim przesiadujesz tam całymi dniami, co zwraca wszystkich uwagę i wywołuje komentarze. Nie posądzisz chyba nikogo o taką naiwność, by przypuszczał, że spędzasz ten czas na studiach metod handlu sklepikarskiego. Przesiadujesz tam dla owej ekspedientki.
 — Możliwe. Więc cóż z tego?