Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/44

—  42   —

go po raz pierwszy, a przecie znał wszystkich w Chotymowie i naokoło w promieniu dziesięciu kilometrów. Poza tym to, że Sobczak sam niósł dyktę, dawało do myślenia. Widocznie nie uważał za wskazane skorzystać z usług towarzysza, a zatem z owym towarzyszem nie wszystko było w porządku: towarzyszył Sobczakowi nie z dobrej woli.
 Na posterunek w Chotymowie przyprowadzało się różnych ludzi. Za bójki po wsiach, za drobne kradzieże w lesie i w polu, za kłusownictwo. Czasem zdarzył się jakiś przyjezdny agitator komunistyczny, który próbował wywołać zamieszki w tartaku, czasem udawało się przyłapać jakąś grubszą rybę, bandytę lub defraudanta, unikającego wielkich szlaków i usiłującego bocznymi drogami dostać się do granicy niemieckiej.
 Prowadzony jednak przez Sobczaka brodacz pomimo ogromnego wzrostu nie budził widocznie obaw posterunkowego i pewno chodziło o jakiś drobiazg.
 Po chwili drzwi otworzyły się i obaj weszli. Brodacz zdjął czapkę i stanął przy drzwiach. Sobczak zasalutował i złożył meldunek.
 Ten oto człowiek zgłosił się do tartaku Hasfelda o pracę. Zatrudniono go, ale okazało się, że żadnych dokumentów nie posiada, i że nie wie, jak się nazywa, ani skąd pochodzi.
 — Zaraz zobaczymy — mruknął przodownik Kania i skinął ręką na brodacza. — Macie jakie dokumenty?
 — Nie mam.
 — Sobczak, obszukaj go.
 Posterunkowy rozpiął gruby zniszczony kubrak, przeszukał kieszenie, położył przed przodownikiem na stole wszystko co znalazł: nieduży tani scyzoryk, kilkadziesiąt groszy, kawałek sznurka, dwa guziki i blaszaną łyżkę. Obmacał mu cholewy, ale i tam nic nie było
 — Skądżeście się tu wzięli? Co? — zapytał przodownik.
 — Przyszedłem z Czumki w surskim powiecie.
 — Z Czumki?... A po coście przyszli?
 — Za pracą. W Czumce robiłem w tartaku. Tartak zamknęli. Ludzie mówili, że tu w Chotymowie dostanę zajęcie i zarobek.
 — A jak nazywał się właściciel tartaku w Czumce?
 — Fibich.
 — Długoście tam robili?
 — Pół roku.
 — A urodziliście się też w surskim powiecie?
 Brodacz wzruszył ramionami:
 — Nie wiem. Nie pamiętam.
 Przodownik spojrzał nań groźnie:
 — No, no! Tylko nie mnie będziecie zawracać głowę! Piśmienny?