Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 01.djvu/52

—  50   —

 — Tak. Mikołaj powiada, że się jak nic przewróci. I mówił jeszcze, że jego syn Gryszka widział wczoraj cztery łosie przy brodzie Humińskim. Szły jeden za drugim.
 — To pewno te z Czerwonego Lasu.
 — Aha. Mikołaj też tak myśli.
 — A nie zapomniałaś już botaniki i fizyki z kretesem? — zapytał z uśmiechem.
 — Wcale nie, tatusiu! — zapewniała i na potwierdzenie tego zaczęła wyliczać, czego nauczyła się sama. Po krótkiej rozmowie Oksza pożegnał dziewczynkę, posyłając jej ręką całusa.
 Ręka była wychudła i nienaturalnie biała.
 Gdy Marysia wyszła, powiedział:
 — Jak ta dziewczyna rośnie. Ma dopiero dwanaście lat, a już jest prawie taka jak ty. W przyszłym roku będziemy jednak musieli oddać ją do szkoły. Mam nadzieję, że wreszcie księżna dostanie pozwolenie wyrębu i my wówczas staniemy na nogi.
 — Bóg da. Byleś tylko ty prędzej wyzdrowiał.
 — Tak, tak — przyznał z energią — muszę wyzdrowieć i zakrzątnąć się koło interesów. Jeżeli wyrębu nie będzie, zdecydowałem się szukać innej posady. Ciężko rozstać się z Odryniecką Puszczą, ale Marysia dorasta. To ważniejsze.
 Zamyślił się i po chwili zapytał:
 — Dużo znów wydałaś na lekarstwa?
 — Nie troszcz się o to.
 — Wiesz, zastanawiałem się, że gdybym teraz umarł, niewiele zostałoby ci po zapłaceniu kosztów pogrzebu. To mnie dręczyło najbardziej... Ze sprzedanych mebli starczyłoby ci na jakiś rok. Zwłaszcza te stare makatki. Są podobno cenne.
 — Janku! O czym ty mówisz! — zawołała z wyrzutem.
 — Nic, powtarzam, co sobie myślałem. Myślałem też, że w razie czego masz prawo upomnieć się o jakąś rentę dla Marysi. Nie sądzę, by Wilczur się odnalazł. Byłoby o tym w gazetach. Musi tam jednak ktoś zarządzać jego majątkiem, a Marysia ma do tego majątku prawo.
 Na twarz Beaty wystąpiły rumieńce:
 — I to ty mówisz, Janku?! — zawołała nie ukrywając oburzenia.
 Dotychczas w ciągu pięciu lat nie było między nimi ani najmniejszej wzmianki o profesorze; od pięciu lat, odkąd kazał jej nawet bieliznę i ubranka Marioli odesłać do jakiegoś przytułku dla biednych dzieci.
 Oksza spuścił oczy:
 — Nie mam prawa skazywać jej na nędzę.
 — A ja nie mam prawa wyciągać ręki po jego pieniądze. Sto razy, tysiąc razy wolałabym umrzeć. Nigdy, słyszysz, Janku, nigdy!