Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/127

—  125   —

 — Tym lepiej dla was — powiedział poważnie znachor.
 — Dlaczego tym lepiej?
 — Bo szczęście póty trwa, póki je człowiek ocenia należycie. A dla człowieka wartość ma tylko to, co ciężko się zdobyło.
 Zamyślili się wszyscy troje. Młodzi nad otwierająca się przed nimi szczęśliwą przyszłością, Antoni Kosiba nad swoją samotnością, w której już będzie musiał żyć do śmierci. I on przecie wiele przeżył, wiele przecierpiał, a nic dla siebie nie zdobył, bluźniłby przeciw własnemu sercu, gdyby żałował, że oto tę cząstkę szczęścia, jakiego dla siebie pragnął, oddał im, dorzucił jak ubogi datek do ich wielkiego skarbu... Nie, nie żałował, ale przecież ciężko mu było na duszy, jak musi być ciężko każdemu, co już niczego nie oczekuje, niczego się nie spodziewa, niczego nie pragnie...
 Zapukano do izby. To stangret wszedł z pudłem:
 — Boję się, paniczu, że kwiaty zmarzną. Za długo im na mrozie.
 — A dobrze. Niech tu postoją — powiedział Leszek. — Chociaż i tak niedługo musimy jechać.
 — Dokądże to z kwiatami? — zaciekawił się znachor.
 — Pojedziemy na cmentarz, na grób Marysinej mamy. Chcemy podzielić się z nią naszą radością i poprosić o błogosławieństwo — odpowiedział poważnie Leszek.
 — Twojej matki, gołąbeczko?
 — Tak.
 — To ładnie... Bardzo ładnie... Wspomniałaś mi kiedyś, że tu na Radoliskim cmentarzu spoczywa. Tak, tak... Kiedyś, tu, gołąbeczko, w tej izbie leżała między życiem i śmiercią, chciałem i ja pójść na jej grób, pomodlić się o twoje wyzdrowienie... Zawsze wstawiennictwo matki to nie tylko u ludzi, ale i u Boga musi najwięcej znaczyć... Ciężkie były to godziny. Tylko nie wiedziałem, gdzie jej mogiłka.
 Zasępił się, potem przetarł czoło i wstał. Z kąta z alkowy przyniósł wielki pęk nieśmiertelników:
 — Macie i to. Zawieźcie. Te kwiaty nie pomarzną, nie powiędną. To kwiaty umarłych. Złóżcie je tam ode mnie.
 Marysia ze łzami w oczach zarzuciła mu ręce na szyję:
 — Kochany stryjciu, kochany stryjciu...
 — A może i pan, panie Antoni, pojechałby z nami. Złożyłby pan te kwiaty osobiście? — zaproponował Leszek.
 Znachor spojrzał w oczy Marysi, zastanowił się i kiwnął głową:
 — Dobrze, pojadę z wami. Stąd od cmentarza nie daleko, to jak będę wiedział, gdzie ta mogiłka, czasami sobie pójdę zielsko powyrywać, kwiatki położyć.
 Wiedział Antoni Kosiba, jaką przykrość robi Marysi, nie chcąc przyjąć gościny w Ludwikowie, i pragnął teraz dać jej