Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/55

 — A nuż to bryczka z Ludwikowa.
 Tak było i tego dnia. Nie była to jednak bryczka z Ludwikowa, lecz pożyczona przez posterunek policyjny w gminie. A w bryczce siedział przodownik Ziomek, jeszcze jeden policjant i dr Pawlicki.
 Znachor właśnie zajęty był karmieniem Marysi i rzuciwszy spojrzeniem przez okno, znowu zanurzył łyżkę w misce, gdy otworzyły się drzwi.
 — Dzień dobry — powiedział od progu przodownik. — My w sprawie do was, panie Kosiba. Jakże tam panna Marysia się miewa?
 — Dziękuję, panie przodowniku. Już mi lepiej — wesoło odezwała się dziewczyna.
 — To i chwała Bogu.
 — Pozwólcie panowie — ponuro zaczął znachor — że dokończy chora obiadu.
 — Cóż, niech dokończy. Zaczekamy — zgodził się Ziomek i usadowił się na ławie.
 Dr Pawlicki zbliżył się do łóżka i przyglądał się Marysi w milczeniu.
 — Gorączki nie ma? — zapytał wreszcie.
 — Była, ale nie ma — odpowiedział Kosiba.
 — A nogi i ręce funkcjonują?... Porażenie nie wystąpiło nigdzie?
 — Ależ, panie doktorze — zawołał Marysia. — Ja jestem zupełnie zdrowa. Tylko trochę osłabiona. Żeby nie ta kosteczka w karku, która ma zrosnąć się, zaraz bym wstała.
 Lekarz zaśmiał się sucho:
 — Kosteczka?... Dobra kosteczka! Nie rozumiesz się na tym, panieneczko. To było strzaskanie podstawy czaszki...
 Znachor przerwał:
 — Jestem gotów. Czego panowie sobie życzą?
 Odstawił pustą miskę i stanął tak, że odgradzał doktora od łóżka Marysi.
 — Panie Kosiba — odezwał się przodownik. — Pan przeprowadziłeś po katastrofie operację?... Trepanację czaszki?...
 Znachor wbił wzrok w ziemię:
 — A jeżeli tak, to co?
 — Przecie pan nie jesteś dyplomowanym lekarzem. Pan wie, że prawo tego zabrania?
 — Wiem. Ale wiem też, że dyplomowany lekarz, który według prawa ma obowiązek ratować, tu ratować nie chciał.
 — To nieprawda — wtrącił się dr Pawlicki — Chciałem i zbadałem ranną. Uważałem, że stan jest beznadziejny. To była agonia.
 Znachor dostrzegł szeroko otwarte oczy Marysi i jej nagle pobladłą twarzyczkę: