Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/83

—  81   —

zły, że zapomniałem cię... Ale to nieprawda! Przysięgam ci, że to nieprawda! Powiedz, że mi wierzysz!
 Przytuliła się doń:
 — Wierzę, wierzę, wierzę...
 — I kochasz mnie jeszcze?...
 — Kocham. Kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek cię kochałam.
 — Słońce ty moje! Cudzie mój! A powiedz, czy nie myślałaś o mnie źle?...
 Dostrzegł w jej oczach wahanie.
 — Źle nie myślałam — odezwała się wreszcie. — Wcale nie. Tylko mi było ogromnie smutno. Tak czekałam... Tak strasznie czekałam... Tyle dni.
 — Wierz mi — spoważniał nagle — żeś i tak była szczęśliwsza ode mnie. I ja tyleż dni przeżyłem, lecz były one stokroć, milionkroć cięższe od twoich. Bo ja niczego nie czekałem.
 Umilkł i dodał:
 — Wprowadzono mnie w błąd.
 — Nie rozumiem — potrząsnęła głową.
 Jemu jednak trudno było powiedzieć prawdę. Wreszcie ją wykrztusił:
 — Zatajono przed mną, żeś ty... ocalała. O, nie sądzę, że zrobiono to ze złej woli. Z początku twój stan był beznadziejny, a później... Przecie nikt nie wiedział, że ty dla mnie jesteś całym światem. Więc nie zawiadomili mnie.
 Kiwnęła głową, a w oczach jej zaświeciły łzy:
 — Teraz wiem, teraz rozumiem... I... i smutno ci było, że ja nie żyję?...
 — Czy smutno?! — krzyknął. — Marysiu! Oto masz dowody! Masz!...
 Sięgnął do jednej kieszeni, do drugiej, obszukał wszystkie.
 Musiałem te listy zostawić w Ludwikowie na biurku. Ale przeczytasz je jutro.
 — Pisałeś do mnie, Leszku? — zdziwiła się.
 — Nie do ciebie, szczęście moje! — zaprzeczył, przygryzając wargi. — To były listy pożegnalne. Do rodziców, do przyjaciół. Przyjechałem wczoraj, dziś rano je napisałem. A wieczorem...
 Spojrzał na czarne szyby, do połowy zasypane śniegiem:
 — A o tej porze... już bym nie żył.
 — Leszku! — zawołała ze zgrozą.
 — Pocóż mi było żyć bez ciebie!
 Przytulili się do siebie i łzy spływały im gęstymi kroplami po policzkach, mieszając się razem. Płakali nad minioną złą przeszłością, nad smutkami serdecznymi, nad rozpaczą, która w nich wypaliła się do dna, płakali nad szczęściem swoim, tak wielkim, tak nieogarnionym, że sami w jego ogromie czuli się zgubieni, maluczcy i nieśmiali.