Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/86

—  84   —

 — To inna kwestia.
 — Dla jego dobra. Chciałam, by ten romans wywietrzał mu z głowy.
 Pan Czyński niecierpliwie poruszył się w fotelu.
 — Czy możesz to jeszcze teraz nazywać romansem?... Teraz po przeczytaniu tego listu?...
 — Nie kładłam wcale akcentu na tym słowie.
 — Pisze poza tym, że był z nią zaręczony, nazywa ją swoją narzeczoną, zapewnia, że wkrótce miał się odbyć ślub.
 — Nigdy nie zgodziłabym się na to — wybuchła pani Eleonora. — Nigdy nie dałabym swego błogosławieństwa!...
 Pan Czyński wstał.
 — Teraz wątpię, czy on, czy nasz syn... przyjąłby nasze błogosławieństwo, choć byśmy go o to błagali! Choć byśmy błagali! Elu, czy ty nie rozumiesz, co się stało i co mogło się stać? Czy ty nie zdajesz sobie sprawy, że omal nie zabiliśmy naszego dziecka?!... Że, daj Boże, byśmy go i tak nie stracili na zawsze?!...
 Spokój opuścił go zupełnie. Chwycił się za głowę i chodząc po pokoju powtarzał:
 — Ja go znam. On nam tego nie przebaczy! Ja go znam. On nie przebaczy!
 — Opanuj się, Stasiu — lekko drżącym głosem odezwała się pani Czyńska. — Rozumiem twój niepokój, a może nawet podzielam obawy. Chcę jednak podkreślić, że nic sobie nie mam do wyrzucenia. W dalszym ciągu uważam, że obowiązkiem rodziców jest dbać o przyszłość dziecka...
 — On ma trzydzieści lat!
 — Właśnie. Tym bardziej, jeżeli pomimo swoich trzydziestu lat chce źle rozporządzać swoim życiem. Byłoby słabością z naszej strony rezygnować z zasad dla egoistycznej przyjemności uzyskania zgody syna, który chce głupio ułożyć swoją przyszłość.
 — Mówiąc inaczej — zaśmiał się pan Czyński — wolisz stracić syna, niż zrezygnować z własnych urojeń o jego szczęściu?...
 — Tego nie powiedziałam.
 — Więc cóż powiedziałaś?!
 — Że powinnam trzymać się zasad... ale...
 — Jakie ale?...
 — Ale sama nie mam dość siły, u ciebie zaś, niestety, nie znajduję jej również.
 Pani Eleonora ciężko opuściła głowę.
 — Głupstwo, moja droga — z przekonaniem zawołał jej mąż. — Przypuśćmy, że jesteśmy silni, że nie odstąpimy od naszych zasad. Czymże wówczas będzie nasze życie?... Wykopiemy przepaść między nami a istotą, która jest jedynym celem