Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/95

—  93   —

pamiętała niedawne ostre mrozy i trzeba było ciężko pracować rydlem i kilofem.
 Około dziesiątej od strony kancelarii nadszedł starszy dozorca, Jurczak.
 — Oho, kogoś na „widzenie“ wołają — zaopiniował jeden z bardziej doświadczonych więźniów.
 I nie omylił się. Wzywano Antoniego Kosibę.
 — Jacyś młodzi państwo do ciebie — wyjaśnił dozorca
 — Do mnie?... To chyba pomyłka!...
 — Nie gadaj, tylko chodź do rozmównicy.
 W rozmównicy Antoni jeszcze nigdy nie był. Nikt go przecie nie odwiedzał i teraz łamał sobie głowę, kto to może być. Jeżeli Wasil z Zonią, dozorca nie nazwałby ich „państwem“.
 W pierwszej chwili zmrok, panujący w salce, przedzielonej kratami, nie pozwolił mu poznać Marysi, tym bardziej, że ubrana była nie w swoje paletko i w beret, lecz w eleganckie futro i w kapelusz. Obok niej zobaczył młodego Czyńskiego.
 Nagłym odruchem Kosiba chciał cofnąć się. Przeczucie mówiło mu, że czeka go coś przykrego, jakaś zła nowina, jakiś niespodziewany cios. Dlaczego oni są razem i co znaczy to przebranie Marysi?...
 — Stryjciu Antoni! — zawołała dziewczyna. — Stryjcio mnie nie poznaje?...
 — Dzień dobry, panie Kosiba — zawołał Leszek.
 — Dzień dobry — powiedział cicho.
 — No, widzi pan, nie ma czego się martwić — wesoło mówił Czyński. — Teraz wszystko pójdzie dobrze. Gdybym wcześniej dowiedział się o przykrościach, które pana przez nas spotkały, zająłbym się pańską sprawą. Teraz już niedługo będzie pan tu siedział. Zrobimy wszystko, by przyśpieszyć apelację, a po apelacji, jestem przekonany, wypuszczą pana. Jakże się pan czuje?
 — Dziękuję, ot, jak w więzieniu...
 — Kochany stryjcio tak zmizerniał — powiedziała Marysia.
 — A tyś wydobrzała, gołąbeczko — uśmiechnął się do niej.
 Skinęła głową:
 — To ze szczęścia.
 — Ze szczęścia?...
 — Tak z wielkiego szczęścia, jakie mnie spotkało.
 — Jakież to szczęście? — zapytał Kosiba.
 Marysia wzięła Leszka pod rękę i powiedziała:
 — On wrócił do mnie i już nigdy nie rozstaniemy się.
 — Marysia zgodziła się zostać moją żoną — dodał Czyński.
 Znachor chwycił się oburącz za kratę, która oddzielała go od nich, jakby bojąc się, że zachwieje się i upadnie.
 — Jakto? — zapytał zdławionym głosem.