Strona:Tadeusz Dołęga-Mostowicz - Znachor 02.djvu/99

—  97   —

 — Otóż sądzę, że ma pan rację, tym bardziej, że rozprawa apelacyjna wyznaczona została na pierwszego lutego. Pozostał zatem panu niecały miesiąc. Dla tak krótkiego czasu nie opłacało się załatwiać wszystkich formalności z kaucją...
 — Ja nic nie mam, skądże kaucja?...
 — Pan Czyński chciał ją złożyć za pana.
 — Zbytek łaski. Nie potrzebuję pomocy pana Czyńskiego.
 — A dlaczego?... On jest dla pana bardzo życzliwie usposobiony. Zresztą zrozumiałe. Uratował pan życie jego narzeczonej i może jemu O, w pełni oboje zasługiwali na to. Ale wróćmy do sprawy. Otóż zebrałem już trochę materiału, który posłuży mi do obrony. Nie mam wiele czasu i będę się streszczał. Zatem przede wszystkim kazałem zrobić zdjęcia Rentgenowskie Leszka i jego narzeczonej. Pokazywałem je wielu lekarzom. Opinia wszystkich brzmiała jednogłośnie, że operacje przeprowdazone przez pana były nie tylko zupełnie prawidłowe, lecz świadczą o wprost wyjątkowej pańskiej umiejętności. Zwłaszcza ta podstawa czaszki. To było podobno fenomenalne. Muszę tedy wiedzieć, skąd i od kogo pan się tego nauczył?...
 Znachor wzruszył ramionami:
 — Nie uczyłem się.
 — Niechże pan tego nie zataja przede mną, panie Kosiba — łagodnie powiedział adwokat — jeżeli pan sobie życzy, mogę to zachować przy sobie, ale ja muszę wiedzieć. Może pan pracował kiedy jako pielęgniarz w jakim szpitalu? Albo był pan sanitariuszem podczas wojny?...
 — Nie.
 — A od jak dawna leczy pan ludzi?... W jakich stronach pan był, zanim osiedlił się w młynie pod Radoliszkami?
 — Dawniej nie leczyłem. Dopiero tam.
 — Hm... Nie wmówi pan przecie we mnie, że bez żadnej praktyki umiał pan zestawiać złamane kości, prymitywnymi narzędziami przeprowadzać amputacje i temu podobne rzeczy.
 — Ja też niczego panu wmawiać nie chcę.
 — Tym brakiem szczerości utrudnia mi pan obronę.
 — A czy ja prosiłem pana mecenasa o obronę? Nie potrzebuję żadnej obrony.
 Adwokat przyjrzał mu się z zaciekawieniem:
 — Woli pan siedzieć w więzieniu.
 — Wszystko mi jedno — ponuro odpowiedział znachor.
 Adwokat rozgniewał się:
 — Ale mnie nie jest wszystko jedno. Postanowiłem sobie i obiecałem przyjacielowi, że pana z tego wyciągnę. I wiedz pan, że nie zaniedbam niczego. Nie chcesz pan sam mówić, dowiem się od innych.
 — Nie warto się trudzić — machnął ręką znachor — Mnie wolność nie jest potrzebna, a co komu innemu po mojej wolno-