Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/118

 Zacząłem się cofać; moje kopczyki wskazywały mi w tym labiryncie drogę. Niedługo byłem przy pannach, zdjąłem czapkę i ocierałem pot z czoła.
 — Cóż? — wołały obie.
 — Są cali i zdrowi, chwała Bogu!
 — Gdzie? czemu nie przyszli?
 — Bo nie mogą! siedzą na ścianie i ani w górę ani w dół!
 — Boże! cóż będzie?
 — Spokój i zimna krew! to przecież bajeczne szczęście, że zdrowi. Tam mogą siedzieć choćby dwie doby; jeżeli sami nie damy rady, sprowadzimy im pomoc. Mają zapasy.
 — Mogą umrzeć z pragnienia! — mówiła Lusia.
 — Jakoś to będzie! wracamy w górę!
 Doszliśmy do pierwszego punktu.
 — Ho! ho! — wołałem z góry.
 — Ho! ho! — odezwało się z dołu, równocześnie dwie chusteczki białe zaczęły powiewać wśród skał.
 — Tam są — mówiłem wskazując — niżej, ale skała ich zakrywa.
 — Boże! jakże do nich się dostać? — mówiła z lękiem Cesia — okropna przepaść!
 — Cesiu! — odparłem — pamiętasz: nigdy na oślep! zimna krew! Proszę tu siadać i odpoczywać, ja też trochę odpocznę, potem spróbuję zejść do nich.