Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/132

 Lusia zamilkła.
 — Ślicznie! — wmieszała się Cesia — jeszcze się pokłócicie w takim położeniu!
 — O, gdyby tu był pan Karol! — odezwała się znów Lusia — on by nie tak się wykłócił z panem Tadeuszem!
 — Pewnie! pan Karol, ideał! Jabym ręczył, że gdzieś teraz po nocy tłucze się po Tatrach i szuka gwiazdy swych myśli, przy czym może karku nadkręcić!
 — Proszę nie drwić, bom rozdrażniona! — tupnęła nóżką Lusia.
 — A ja będę drwił, bom także rozdrażniony!
 Lusia uderzyła w płacz. Cesia ją objęła.
 — Lusiu! przecież pan Tadeusz żartuje! Co ci?
 Podszedłem do Lusi.
 — Panno Lusiu! niechże pani nie płacze; to były żarty — przepraszam.
 — Nie chcę! pan Tadeusz jest niegodziwy, nie-go-dzi-wy! Jak można mówić, że kark skręci!
 — Ależ nie skręci, nie! co najwyżej podbije oko, jak to zrobił tej zimy w nocy na nartach.
 — Jak to było? — pytała Zosia; Lusia przestała płakać.
 — Historia krótka: chciał dogonić jakieś towarzystwo narciarskie, idące na Pilsko, jechał w nocy na nartach, zleciał z dziesięć metrów po śniegu, wpadł w krzaki i podbił oko. A teraz w drogę!