Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/135

w osobnej grupce; ja z Cesią i Lusią utworzyliśmy drugą.
 — Proszę worków nie zdejmować, na plecach lepiej się chronią od deszczu — mówiłem — przygotować peleryny.
 Miałem nową, dużą, gumową pelerynę.
 — Zrobimy z niej namiot na nas troje; panie nałóżcie swetry, ja włożę serdak.
 Pomogłem im wydobyć z worków swetry. Ledwie wdziały, uderzył piorun gdzieś na Kozim Wirchu i zaczęły padać duże krople deszczu.
 Przytuliliśmy się do siebie, okryli peleryną, którą spiąłem na guziki, tak iż tworzyła doskonały stożkowaty namiot. Objąłem obie panny a one otoczyły mię ramionami dla bezpieczeństwa, okrywając mię swymi pelerynami.
 — Zaraz będzie woda — mówiłem do Lusi — deszcz coraz lepszy, ten deszcz będziemy błogosławić. Panna Lusia się nie gniewa?
 — Nie, nie! — śmiała się już dziewczyna ucieszona nadzieją wody.
 Gdy poczułem, że z peleryny deszcz już dobrze ścieka, podniosłem jeden brzeg w górę i złożyłem we fałd na kształt rynny.
 — Niech panna Lusia wystawi tu głowę i przytknie tu usta.
 — Gdzie? — pytała.
 Błysnęło silnie.
 — Ot tu! — pokazałem przy błyskawicy.