Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/144

 — Tak? — a ja za wami goniłem w stronę Morskiego Oka. No dobrze — ale gdzież nocowaliście?
 — Gdzie? — zawołała Lusia — tam gdzie orły nocują — w żlebie na Kozim, przy świetle świeczki, błyskawic i księżyca!
 — Przy świetle świeczki? Czekajcie — od strony Wielkiego Stawu?
 — No, tak!
 — A to zabawne! Idąc już po ciemku od Zawratu ponad Wielkim Stawem widziałem wysoko na Kozim światło. Mówiłem o tym nawet w schronisku turystom, przypuszczając, że może kto potrzebuje pomocy. Ale potem przyszła zaraz burza.
 — Właśnie wtedy świeczka nam zgasła i siedzieliśmy w żlebie nad progiem — odparłem. — Czekaj! to ty spałeś na werandzie?
 — Ja — w izbach było parno.
 — I poszedłeś przy księżycu do Morskiego Oka? to do ciebie podobne.
 — No tak; bałem się, że mi rano uciekniecie dalej i będę was musiał gonić po całych Tatrach.
 — To jeszcze zabawniejsze — śmiały się panny a Cesia rzekła: — bo myśmy wkrótce potem przyszli do schroniska.
 — Ja wyszedłem o pół do trzeciej — rzekł Karol.
 — A my przyszliśmy do schroniska przed trzecią — odparłem — i spałem potem na twoim łóżku na werandzie.