Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/160

 A ów chwiał się na nogach i przecierał oczy, powtarzając:
 — Co, hę, jak? kto mówi?
 Panny się zlękły, zrobił się krzyk, panie zaczęły wołać:
 — Na miłość boską, panie Karolu, co się stało, co pan robi?
 Gospodyni podniosła świecę i nagle, ujrzawszy dużą czerwoną plamę na ziemi między łóżkami Karola i gościa, krzyknęła przeraźliwie:
 — Jezus, Maria! to krew!
 — Nie, pani — zawołałem, spojrzawszy — to czerwone wino.
 Profesor zaczął się śmiać, panny za nim, nastrój się raptem zmienił. Rozległa się na nowo czkawka.
 — To pan się spił! — krzyknęła rozgniewana gospodyni; postawiła świecę na stole, chwyciła gościa pod ramię i razem z Karolem wypchnęli go za drzwi.
 Po chwili Karol wrócił wściekły i wzburzony i nie zaraz spostrzegł swój negliż; panny z krzykiem pochowały głowy pod kołdry, dopiero wtedy chwycił pelerynę i okrył nią białość swej postaci. Zjawiła się gospodyni z dziewczyną, zaczęła przepraszać.
 — Proszę porządek zrobić i zmienić koc, bo cały czerwony — krzyczał Karol. — Ślicznych tu macie turystów!