Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/175

 Towarzystwo podzieliło się teraz na dwie grupy: ja, Cesia, Lusia i przyrodnik stanowiliśmy jedną grupę wysuniętą znacznie naprzód, reszta drugą. Na jakimś załomie, gdy podawałem rękę Lusi i byliśmy oboje całkiem skałami zakryci, rzekła mi, patrząc figlarnie w oczy:
 — To musi być bardzo przyjemnie, gdy mężczyzna w rękę całuje.
 Podniosłem powoli piękną białą rączkę i przycisnąłem do ust.
 — Cóż jak?
 — Bardzo przyjemnie.
 — Jeszcze?
 — Jeszcze.
 Powtórzyłem raz drugi.
 — Co pan robi? — wyrwała mi rękę i dała klapsa po dłoni — powiem Cesi.
 — I owszem, sam powiem.
 — Ale Cesię to pan jakoś inaczej w rękę całuje — o, inaczej.
 — Co też z tymi białymi rączkami będzie szczególnie po Gierlachu — mówiłem — takie wypielęgnowane.
 — O wiem, wiem i boleję; zrobią się żółte, rdzawe i szorstkie od granitu. Ale nie ma rady. Przecież taterniczka nie może chodzić w rękawiczkach po turniach. Po ostatniej wycieczce na Kozi Wirch, to zużyłam dwa duże mydełka i flaszkę gliceryny, nim wróciły do swego stanu.