Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/22

 Było śmiechu co niemiara.
 — Oby tak nie było ze mną — rzekłem, patrząc na zwały chmur i mgieł, które zasłaniały wszystko.
 Stanęliśmy przed pomnikiem Chałubińskiego a raczej Sabały.
 — Czekaj — rzekłem — Sabałę na pewno widziałem.
 — Niemożliwe — zaprzeczył.
 — Ale z pewnością — tylko gdzie? Ach, — uderzyłem się po czole i zacytowałem: — A Pan-jezus prask śmiertecke w pysk, prask w pysk. Widziałem go na scenie. To nieporównany Fiszer, komik lwowski, przedstawiał Sabałę i opowiadał jego bajkę o śmierci. Mówiono, że wykapany Sabała, tylko zamiast skrzypek miał fajeczkę w ręku.
 Zbliżaliśmy się do Kuźnic, gdy deszcz puścił się strumieniami; schroniliśmy się na werandę restauracji.
 Po chwili śliczna panna w białym czepku zbliżyła się do nas, pytając, czego sobie życzymy.
 — Prosimy o kawę i rożki — zarządził mój towarzysz.
 — Ależ jesteśmy już po kawie!
 — To nic — takiej kawy nie dostaniesz w całej Polsce a rożki tutejsze są sławne.
 Po chwili śliczna czepcula zjawiła się z dymiącymi imbrykami i tacką rożków. Brunetka, może siedemnastoletnia, z cudnymi niebieskimi oczyma; patrzała na nas czarująco. O tak, na tury-