Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/23

stów z butami okutymi w haki panny patrzą dziwnie uroczo.
 — Panowie w góry? — rzekła do nas dźwięcznym głosem.
 — Tak — rzekłem z pewną przechwałką — idziemy przez Zawrat do Morskiego Oka. — Zawrat — wypowiedziałem z naciskiem, patrząc w cudne oczy. Robiło mi się ciepło.
 — Właśnie wczoraj był wypadek na Zawracie — rzekła panna — ktoś spadł i potem go tędy niesiono.
 Zrobiło mi się zimno.
 — Czy się zabił? — zapytał mój towarzysz.
 — Nie, ale wypadek ma być ciężki. Krzepiłyśmy tu chorego winem, sama mu wlałam w usta. Biedny młody człowiek.
 — Och, wie pani — wymknęło mi się — chciałbym być w jego położeniu, żeby z tych rączek pić wino.
 — Ma pan z tych rączek kawę i rożki! — zaśmiała się i uciekła — a kawa wystygnie — dodała.
 — Wiesz, bajeczna! — rzekłem do kolegi.
 — A mówiłem ci, że tu kawa bajeczna.
 — Ależ nie kawa, tylko panna!
 — A tak, tak, — mówił mój towarzysz, wpychając cały rożek w usta — śliczność!
 To uczennica tutejszej szkoły gospodarskiej, jedna z czepcul.
 — To z tym Zawratem nie ma żartów — rzekłem niby obojętnie.