Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/24

 — Jakiś niedołęga! — zauważył i pił dalej kawę.
 Poszedłem za jego przykładem, rożkami byłem zachwycony.
 — Musimy wziąć po kilka do worków — nadzwyczajne.
 Rozejrzałem się po werandzie i ujrzałem opodal górala, siedzącego na ławie; był nad miarę pulchny i opasły, co mię uderzyło, gdyż górale są zwykle chudzi i żylaści. Gdy ujrzał, że mu się przypatruję, skinął grzecznie głową i pierwszy zagadnął:
 — Panowie pewnikiem w górę, ale na złą pogodę, na psotę.
 Istotnie lało coraz gorzej.
 — Ale wy pewnie nie dużo po górach chodzicie, kiedy tak dobrze wyglądacie — odparłem. Przysunął się do nas rad, że może gawędzić.
 — E, po górach to ja ta — wicie — nie chodziłek.
 — Jakto, nie byliście nawet przy Morskim Oku? — wykrzyknąłem.
 — Przy Morskim, to ja ta był, ale budką z gośćmi.
 — A na hali Gąsienicowej? — zapytał kolega.
 — Na hali Gąsienicowej ja nie był, ale byłek na Smytniej i na Chochołowskiej — rzekł, śmiejąc się, góral.
 Byłem zdumiony — góral nie znający gór; nie przypuszczałem, że tacy istnieją.