Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/40

 — A kaz ta idom? — pytała żwawa i obrotna gaździna, podając nam jajecznicę i herbatę.
 — Na Świnicę — odparła Lusia — wszyscy idziemy na Świnicę.
 — Bedom mieli piknom pogode.
 — Dziękujemy za dobrą wróżbę — podziękowałem gaździnie.
 Pogoda istotnie była piękna. Oglądaliśmy w całej okazałości szczyty i grań granitowego łańcucha od Liliowego aż po Koszystą. Panny uczyły się na pamięć nazw szczytów i przełęczy; obiecywaliśmy sobie wycieczki na wszystkie po kolei a Orla Perć podniecała fantazję.
 Największe zainteresowanie w tej chwili jednak budziła Świnica, jako cel dzisiejszej wyprawy; śliczna jej linia zachodnia, opadająca falisto grań wschodnia i czarna północna ściana budziły prawdziwe uznanie.
 Pannom imponowało zresztą, że to najwyższy szczyt w tym łańcuchu; bądź co bądź, będzie czym się pochwalić.
 — A czy spadł już kto ze Świnicy? — pytała Lusia.
 — Owszem — jakiś oficer bawarski przed kilku laty. Będziemy tamtędy przechodzili po stronie południowej — objaśniał Karol.
 — To doskonale! to rozumiem! taki szczyt to coś wart. Nie każdy może powiedzieć: byłam na szczycie, z którego spadł turysta i to jeszcze oficer bawarski.