Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/68

wodnik! Mogliśmy tymczasem gdzie zbłądzić i zginąć!
 — Bo turyści powinni trzymać się przewodnika!
 — Ale jeszcze więcej przewodnik powinien pilnować się turystów; cóż będzie z noclegiem?
 — A licho wie! Gdy przyszliśmy, było tu pusto, a teraz burza spędziła turystów zewsząd; ani jednego łóżka, wszystko zajęte!
 — No! wiecie państwo — wołałem — to pierwszorzędny przewodnik! Zamiast zająć łóżka i zabezpieczyć noclegi, poleciał licho wie, dokąd; a teraz nocuj na deszczu!
 — A kto wiedział, że przyjdzie burza! Zresztą idziemy do Morskiego Oka.
 — Czyś oszalał? teraz po ciemku, w taką pogodę!
 Było już zupełnie ciemno, deszcz lał prawdziwie tatrzański, biły gęsto pioruny a wicher trząsł całym drewnianym schroniskiem.
 — Zaświecę latarnię i pójdziemy — dowodził Karol.
 — Czy widzicie panny? ten człowiek niespełna zmysłów, chce nas prowadzić na skręcenie karku.
 — Nie! nie! — wołały panny, biorąc mą stronę — przecież leje okrutnie, ładniebyśmy wyglądały.
 — Otóż to turyści wygodnisie! — krzyczał Karol — na pół komicznie, na pół z gniewem.