Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/72

panny, wspinając się po wbitych w ściany listwach, — na koniec ja. — Latarnię zawiesiliśmy na belce i zaczęliśmy gotować się do noclegu.
 Nagle z izby, nad którą mieścił się nasz apartament, odezwały się krzyki:
 — Proszę złazić, bo sufit się załamie!
 Nie chciałem wierzyć, ale krzyki wzmogły się:
 — Belka się gnie! proszę zleźć! bo będzie katastrofa!
 Zeszliśmy z Karolem i weszliśmy do izby. Istotnie środkowa belka zupełnie cienka wygięła się mocno a mieszkańcy izby nalegali, abyśmy zeszli ze strychu.
 — Dobrze państwu gadać — rzekłem — ale gdzież będziemy nocować? Zaradzi się temu; przesuniemy sienniki ku ścianom; boczne belki grubsze, wytrzymają.
 Wróciliśmy na górę i tak zrobiliśmy; panny ulokowaliśmy w jednym kącie a sami mieliśmy spać na gołych deskach w drugim.
 — Już teraz bezpiecznie — krzyczeliśmy z góry — proszę spać spokojnie!
 — Dobranoc! — krzyczano z dołu.
 — Jaka tam dobra noc! — stękał Karol — twardo i zimno! To panny takie ciężkie — mówił następnie — aż belki się gną pod nimi.
 — Przepraszam, to panowie — odcięła się Lusia — a zwłaszcza pan Karol! jadł nieprawdopodobne porcje.
 Istotnie mój kolega lubił zjeść dużo i dobrze.