Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/74

sza. Nie chciałem jeść tego i proszę sobie wyobrazić, on sam zjadł cały garnek!
 — Nieprawdopodobne! — wołała Erna.
 — A jednak prawdziwe!
 — A brzuch go nie bolał? — wołano z dołu wśród śmiechów.
 — Gdzie tam! jeszcze wypił kilka herbat i zjadł kilka kromek chleba z masłem.
 Nastała chwila milczenia, potem Karol zaczął:
 — Musimy ułożyć program na jutro; jeśli będzie pogoda nie ma co iść do Morskiego Oka a wracamy przez Zawrat do Zakopanego.
 — Co? — rzekłem — nigdy w świecie! Panny chcą widzieć Morskie Oko, to najpiękniejszy punkt naszej tury.
 — Naturalnie! — poparły mię panny — Morskie Oko to przecież cel wycieczki!
 — A ja mówię, że idziemy przez Zawrat — kłócił się Karol — do Morskiego Oka pojedziecie sobie furką.
 Zaczął się spór i kłótnia.
 W izbie tymczasem stukano ciupagą w ścianę i wołano:
 — Hej! cicho tam! spać już!
 — Cicho, już późno — pogadamy jutro — były moje słowa.
 Uciszyło się. Na dworze deszcz już nie padał, za to wył wicher i trząsł całą budą, jakby chciał ją zmieść; dach trzeszczał chwilami przeraźliwie.