Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/75

 — Ślicznie będzie — odezwał się Karol — gdy nas razem z dachem stąd zdmuchnie!
 — Ba — dodałem — i jeszcze do Małego Stawku i dachem nas przykryje, będzie bajeczny nocleg.
 — Naprawdę — mówiła Cesia z pewną trwogą w głosie — jesteśmy w niebezpieczeństwie, to szalona wichura. Czuję wyraźnie, jak węgły się trzęsą.
 Wiatr chwilami ustawał, potem znów uderzał ze wściekłością.
 — O Boże! jak twardo, jak zimno! — stękał znów Karol.
 — Śpij już! — odrzekłem.
 Minęło kilka minut, słuchałem wycia wichru a potem rzekłem:
 — Ten wicher tak jęczy, jakby dusze tych wszystkich, co poginęli w Tatrach.
 — Wieczny odpoczynek — rzekła Cesia poważnie.
 — Idź ze swymi czarnymi myślami! — ofuknął Karol — śpijcie już!
 Nie mogłem spać mimo zmęczenia, ogarnął mię dziwny nastrój; przejmował mię smutek, to muzyka wichru tatrzańskiego nastrajała tak mą duszę.
 Przez myśl przesuwały się wrażenia całego dnia, widziałem wszystko plastycznie jak żywe, zapewne już zasypiałem.