Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/77

 Tymczasem całe schronisko rozlegało się śmiechem, pobudzili się wszyscy, opowiadano o przygodzie.
 — Panie Tadeuszu! ja pana proszę, niech pan nie gasi światła — mówiła Cesia z pewnym podrażnieniem w głosie — ja się boję.
 — Niech się pani uspokoi, latarka będzie się świeciła.
 Na nieszczęście latarka zaczęła przygasać; była to latarnia Karola z jakimś automatycznym aparatem do wysuwania świecy schowanej w rurze; aparat zaczął zawodzić i trzeba było świecę palcem wysuwać.
 — Twój automat do niczego!
 — Dajże już spać! gaś światło!
 — Nie, nie! — wołała Cesia — bo zaraz schodzę.
 — Będę siedział i pilnował świecy a pani niech się kładzie! Jaka szkoda, że zapomniałem swojej latarki.
 — Może wyjąć świecę z latarki — mówiła Lusia.
 — Ba, taki wicher, jeszcze spalimy schronisko.
 — Ostrożnie ze światłem! — wołano z dołu.
 Cesia jeszcze chwilkę siedziała, patrząc mi w oczy, widniało w nich omdlenie i pragnienie pieszczoty. Po chwili położyła się, szepcąc mi:
 — Dobranoc.