Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/80

 Herbatę przyrządzała nam Cesia.
 Siedliśmy do herbaty. Nie wiem, czy był kiedy bardziej boski ten napój.
 — Teraz się okazało — mówiła Erna — kto ciężki. Chyba nie my, bośmy nie złamały deski.
 — Panno Cesiu! — zawołałem — niech pani patrzy — o! szczur, szczur wczorajszy!
 Cesia aż podskoczyła:
 — Gdzie?
 — Ot, tam między głazami!
 Wśród kamieni o kilka kroków od werandy ukazała się śliczna główka i zgrabny pyszczek łasicy a potem wysunęła się cała.
 — Jaka śliczna! — rzekła Cesia.
 — A pani tak się zlękła!
 — Ależ ma pazurki; ot tu na czole jest znaczek od nich — pokazywała.
 — Przykleję angielski plasterek, będzie ładnie.
 Wyciąłem kwadracik i nakleiłem własnoręcznie z rozkoszą.
 — W każdym razie — prawiła Lusia — mieliśmy przygody, a to bardzo przyjemnie opowiadać potem o nich w Zakopanem lub w Krakowie. Niech żyją przygody w Tatrach!
 Po śniadaniu nastrój się jednak popsuł, bo Karol upierał się przy Zawracie.
 — Nie zawracaj głowy tym Zawratem! — sprzeciwiałem się — sam jestem ciekaw tej drogi od północy, ale nowego nic prawie nie zobaczymy. Idziemy do Morskiego Oka!