Strona:Tadeusz Dropiowski - Na turniach.djvu/96

deusz do mnie robi przymówkę. Ale niech będzie; jestem ruchliwa i hałasująca siklawa tatrzańska, to lepiej niż być bezwładnym, sterczącym nieruchomo głazem, na który każda koza wlezie.
 W tej chwili wspięła się właśnie na głaz i przebiegała zgrabnie po jego stopniach.
 — Otóż jest i drugie porównanie tatrzańskie — śmiał się Witold — kuzynka Lusia jest tatrzańską kozicą.
 — To chyba ty kuzynie, jesteś świstakiem — odcięła się Lusia.
 — A czym ja jestem? — dopominała się Cesia.
 — Taką śliczną tatrzańską tęczą, jaką widzieliśmy zeszłego roku nad Wielkim Stawem!
 Dziewczyna zarumieniła się i spojrzała na mnie przeciągle, widziałem, że poruszyłem w jej duszy rozkoszne wspomnienie.
 — A czym ja jestem? — pytała Witolda panna Zosia.
 — Śliczną szarotką! — odrzekł.
 — Przecież szarotki nie są niebieskie — odparła, wskazując na swój kostium.
 — Ale są takie miękkie i aksamitne, że się chce do ust je tulić.
 Tu przycisnął do ust rękę panny.
 — A z czymże mnie można porównać? — pytałem Cesię półgłosem.
 — O różnie: z sokołem, co wisi wysoko i czyha na zdobycz; z przepaścią, co zagraża nieostrożnej