Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/103

pobyt w Nieznaniu czyni mu niewymownie ponętnym i pełnym uroku.
 Tymczasem miał grom wybuchnąć.
 Dzień był parny i duszny. W powietrzu już od południa zanosiło się na burzę. Towarzystwo, — a było kilka osób z sąsiedztwa — siedziało przy podwieczorku na werandzie. Pani Marta była jakaś niespokojna i zdenerwowana. Kilka razy zapytywała z wyraźnem rozdrażnieniem:
 — Paweł nie wrócił?
 Paweł był to lokaj — drab ogromny, o arcyniesympatycznej powierzchowności, którego też Mroczek od pierwszego wejrzenia nie znosił.
 — Paweł nie wrócił? — padło jeszcze raz wśród rozmowy.
 W tej chwili drab zjawia się na werandzie i sunie ku dziedziczce z jakimś pakiecikiem w ręku.
 — Gdzieś był?
 — W mieście, proszę jaśnie pani.
 — Tak długo?
 — Nie mam przecie skrzydeł, proszę jaśnie pani.
 Po odpowiedzi tej rozległy się dwa zamaszyste klapnięcia. Paweł dostał od dziedziczki dwa tęgie policzki.
 — Idź precz!
 Nastąpiła chwila ogólnej konsternacji, nie-