Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/113

prywatnego teatrzyku, o jakąś ślepą tępą furję przyprawiała.
 Nie, nie, za nic w świecie do tego nie dopuści.
 Dlaczego nie można? — krzyczał z pasją, wymachując rękami.
 No, to znajdź jej pan jakie porządne zajęcie, kiedyś taki mechanik.
 — A znajdę, znajdę.
 Wybiegł.
 Pani Motecka posłała za nim pogardliwe wzruszenie ramion.
 — Także opiekun!
 Na drugi dzień rano do mieszkania wdowy wpadł Henryk zadyszany, zaczerwieniony, rozpromieniony.
 — Mam miejsce dla panny Wici.
 Nie posiadał się z radości.
 — Panno Wiciu! — wołał w ferworze — niech się pani ubiera! Kolega mój szkolny, Kara-Mustafiński, został prezesem sto dwudziestej dziewiątej kasy pożyczkowo-oszczędnościowej.
 — Więc co?
 — Przyrzekł mi solennie, że znajdzie dla pani zajęcie. Idziemy.
 Dziewczyna klasnęła w ręce, chwyciła swój turban aksamitny, włożyła go na głowę bez lustra i dopiero na wschodach, przybiła ogromne-