Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/121

wszystkiego, co się dokoła dzieje. Siedział obojętny, z głową schyloną, z nasuniętym na oczy kapeluszem, to też Stefan nie widział jego twarzy. Młodzieniec zaczął spokojnie jakby do siebie:
 — Osobliwa metamorfoza — włosy te w Avricourt były jeszcze jasne, jak złoto.
 Stefan zaczerwienił się, zaperzył. Powiódł pytającym wzrokiem po zebranych.
 — Nie znam tego pana.
 Tamten bąknął niewyraźnie swoje nazwisko.
 — Stefan Górecki, rekomendował się, wyciągając dłoń. Pan coś do mnie mówił?
 — Tak, zauważyłem dziwne zjawisko. Włosy „cudownej istoty“, które były jasne w Avricourt, w Strasburgu stały się jak noc, jak heban...
 — Co to znaczy? Pan widzę powątpiewa o prawdzie słów moich?
 — Nie mam najmniejszej wątpliwości, że słowa pańskie nie są prawdziwe, odparł zapytany z chłodnym spokojem.
 Stefanowi krew uderzyła do twarzy jeszcze silniej. Zdawało się, że przebije powłokę naskórka i tryśnie z przepełnionych nad miarę naczyń. Przyjął postawę wyzywającą.
 — Przepraszam, co pana upoważnia do podobnego wnioskowania?
 — Logiczna dedukcya — mówił tamten z an-