Strona:Tadeusz Jaroszyński - Oko za oko.djvu/123

doznań rzeczywistych z zakresu tego wcale nie było, lub że zostały przedstawione nie ściśle.
 — Przyznaj się, Funiu, żeś zełgał, jak komiwojażer — zawołał ze śmiechem Brodowicz.
 — Słowo honoru daję...
 — Więc gadaj: blondynka, czy brunetka?
 — Szatynka.
 — Ha, ha! — huknęło wśród zebranych — wybrał drogę pośrednią. Niech żyje złoty środek!
 — W średnim wieku?
 — Średniej tuszy?
 — Prażony ogniem krzyżujących się pytań, kłuty dotkliwie drwinami, starał się bronić.
 — No, rzeczywiście, trochę zełgałem — chciałem rzecz upoetyzować, upiększyć.
 — Ukoloryzować.
 — Ukoloryzować — powtórzył w rozpędzie.
 — Bo spotkania żadnego nie było?
 — Było, skoro wam powiadam, tylko że... że... we Frankfurcie.
 — Nie zatrzymywaliście się?
 — Nie.
 Zawrzało, jak w kotle.
 — Ha, ha, bodajto fantazya!
 Stefan bronił się rozpacznie. Uderzył pięścią w stół.
 — Otóż kiedy tak, to powiem otwarcie: Osoba jest ze mną w Warszawie. Mogę wam ją